گزنه نیوشا گیاهی علفی و چند ساله از خانواده گزنه است. این یک گونه شناخته شده و رایج است که در مناطق معتدل و گرمسیری اروپا، آسیا و آمریکا پراکنده شده و با شرایط آب و هوایی مختلف سازگار است.
گزنه گیاهی است چند ساله و تک پایه و در تابستان گل می دهد و میوه می دهد.
ساقه ها و برگ های آن توسط تریکوم های گزنده حاوی مایعی پوشیده شده است که هنگام ورود به پوست باعث ایجاد تاول می شود (بیشت و همکاران، 2012).
این گونه در کشاورزی فشرده به عنوان یک علف هرز در نظر گرفته می شود زیرا رشد رویشی سریع و تراکم بالای آن باعث افزایش گسترش و پوشش خاک می شود (Klimešová، 1995)، اما به طور بالقوه می تواند به عنوان یک منبع زیست توده برای چندین محصول با ارزش افزوده با بهره برداری از همه موارد عمل کند.
قسمت هایی از گیاه (ساقه، برگ، ریشه و دانه).
دلایل اقتصادی و زیست محیطی برای کشت گزنه وجود دارد. طبق گفته Dreyer و Müssing (2000)، گزنه یک محصول چند ساله با عملکرد رضایت بخش برای 10-15 سال است، نیازهای کمی به نهاده دارد، می تواند خاک های بیش از حد بارور شده با نیتروژن و فسفات را بهبود بخشد، می تواند تنوع زیستی گیاهان و جانوران محلی را ارتقا دهد و می تواند برای تولید مواد خام جدید کشاورزی با کیفیت بالا برای بخش های رنگرزی، نساجی و انرژی استفاده شود.
اولین تلاش برای در نظر گرفتن گزنه به عنوان یک محصول صنعتی در طول دهه 1940 بود، زمانی که 150 تا 200 هکتار برای تولید الیاف در آلمان کشت شد (Bredemann and Garber, 1959) و زمانی که یک برنامه اصلاح نژادی گیاهان وحشی برای تولید الیاف ایجاد شد.
موسسه گیاه شناسی کاربردی در هامبورگ، که چندین کلون با محتوای فیبر بالا منتشر کرد، هنوز در موسسات تحقیقاتی آلمان و اتریش نگهداری می شود (درایر و موسینگ، 2000، ووگل و هارتل، 2003). اخیراً، جامعه علمی علاقه مجددی به گزنه نشان داد و چندین پروژه تحقیقاتی در اتریش، آلمان، فنلاند، انگلستان و لیتوانی عمدتاً برای تولید الیاف طبیعی و همچنین استخراج ترکیبات گیاهی فعال انجام شده است
